Brief van hoodverpleegkundigen

Gisteren, woensdag 12 april 2006, bezocht een grote delegatie (volledig?) hoofdverpleegkundigen het beheerscomité van het stedelijk ziekenhuis. Een aan duidelijkheid niets te wensen overlatende brief (dd 4/4/2006) werd voorgelezen. Deze brief is sinds vandaag 13 april 2006 ter beschikking op alle verpleegposten van het stedelijk ziekenhuis. Een aantal "rauwe en tragische" toestanden wordt aangeklaagd, men heeft het over excessen, onwelvoeglijke omgangstaal en schuttingtaal, een gebrek aan respect, desinteresse van het medisch korps en onwil van de algemene directie.
Er werden een reeks duidelijke en concrete eisen geformuleerd. En er wordt ten slotte met actie gedreigd.

Deze brief/actie kwam verwacht en onverwacht. Verwacht omdat ik door een aantal contacten met verpleegkundigen aanvoelde dat er nog steeds van alles broeide. Onverwacht omdat ik in opvolging van een vorige brief (twee/drie jaar geleden) enkele maanden geleden gevraagd had wat de stand van zaken was op deze terreinen. Toen kwam er antwoord (ik heb het op papier) dat alles in orde was.

Ik ben daarin ontgoocheld. Weeom eerst zeggen en schrijven dat alles opgelost is. Waarom eerst zwijgen en nu spreken?

Al begrijp ik tegelijk de aartsmoeilijke situatie van de directie nursing. Enerzijds als hoofdverantwoordelijke en woordvoerder van het verpleegkundig departement, daarbij ter verantwoording geroepen door het verpleegkundig personeel. Anderzijds als lid van directiecomité moet hij een consensus, of wat van bovenaf gedicteerd wordt uitvoeren. Zo zit hij bij momenten tussen hamer en aambeeld.

Dat hij (en het is niet de eerste keer) en met hem de hoofdverpleegkundigen nu toch de moed (die is zeker nodig) opbrengen om dit dossier in deze duidelijke bewoordingen aan te kaarten siert hen enorm. Het zal hen immers (vroeg of laat) niet in dank afgenomen worden. Ik hoop dat de leden van het beheerscomité die gisteren eendrachtig de eisen van de verplegers ondersteunden ook de moed en de volhardendheid opbrengen om de klokkenluiders (Dany en de hoofdverpleegkundigen) te beschermen. Ik zal in elk geval mijn uiterste best doen om mee op te nemen. We hebben één krachtig wapen: de openbaarheid.

Maar er zijn minstens drie spelers: de verpleging, de dokters en de directie. De directie kan ik behoorlijk goed inschatten. Ze hebben in elk geval alle tijd gehad om me te overtuigen en ze hebben het niet gedaan. Met de dokters moet het gesprek nog beginnen. Ik ben al jarenlang vragende partij voor een gesprek. Het wordt me op het beheerscomité telkens belet. Waarom? Woensdag heb ik er weerom om gevraagd. Weer werd het weggewuifd.

De enige oplossing is nochtans communicatie. Spreken met en luisteren naar de verpleging. Spreken met en luisteren naar de dokters.

En om het probleem levend te houden heeft het ook nood aan openbaarheid. Daarom dit scorebord "voor een beter stedelijk ziekenhuis Roeselare" (zie boven) waarop ik live de stand van zaken in dit dossier wil brengen. Het zal ook functioneren als een meldpunt.