Het rusthuis de Zilverberg komt er: zeer pijnlijk.

We mochten het vorige week in de pers vernemen. Het rusthuis op de Zilverberg komt er. En daar zijn we, niettegenstaande de plagende titel, zeer tevreden mee. Uiteraard.

Maar toch is dit voor de meerderheid een pijnlijke geschiedenis, immers...
Het stadhuis,... de botermarkt...of God de Almachtige... Napoleon... want zo noemen de (raads)leden van zijn eigen meerderheid onze nieuwe burgemeester had de pers geïnformeerd over de beslissing van het financieel-technisch comité.

Op het OCMW (voorzitter, secretaris, directeur, rusthuisdirecteuren,...) wist men van niets. Ze werden ook niet erkend als de initiatiefnemers van het rusthuis. Vooral de voorzitter die zich naar zijn normen erg ver en openlijk geriskeerd heeft voor dit rusthuis voelt zich (en is) zwaar gepasseerd. Hij diepte op de OCMW-raad een brief op van minister Vervenne. De minister heeft nog geen enkel engagement naar timing toe. Het decreet is immers nog niet goedgekeurd.

Maar de ook de heftige reacties van alle raadsleden van de meerderheid verrasten me zeer. Ze voelen zich allemaal belachelijk gemaakt, gekleineerd. Hij... loopt met de pluimen weg. Hij... gunt het OCMW geen eerste steenlegging voor de verkiezingen, want Hij... zegt dat de bouw pas in 2007 start. Lees... (en dat doet enorm veel pijn)... met een nieuwe voorzitter, een nieuwe secretaris, maar ook een nieuwe raad.

Ik weet niet of dit ooit nog helemaal goed komt. De messen worden geslepen. En je kent het verhaal van Caesar (een naam die niet zou misstaan in hun rijtje). Op een onverwacht moment, komt die steek in de rug...

Ik zit er gewoon op te kijken.