De groenen in OCMW-land

woensdag, april 26, 2006

Klokkenliuiders aan de schandpaal

Het was te voorspellen en het is dus ook gebeurd.
De klokkenluiders (en dat wordt er onder andere mijn kant uit gekeken) worden met de vingers gewezen. Ze maken de naam van het ziekenhuis kapot!! De klokkenluiders worden nestbevuilers.

Excuses.

Let op. Ik kan me daar zeker iets bij voorstellen. De vele personeelsleden die het goed menen in het stedelijk ziekenhuis (en dat is de meerderheid, zeker weten), zowel dokters, verpleging, onderhoudspersoneel, administratie, ... zijn het beu om telkens weer opnieuw te horen dat er zaken verkeerd lopen in het stedelijk ziekenhuis. Ik wil me bij hen excuseren. Oprecht excuseren want het is helemaal niet de bedoeling om welke groep ook, en de instelling in een kwaad daglicht te stellen. Integendeel. Ik ken vele bekwame en gedreven medewerkers. De kwaliteit van de zorg is goed. Doe asjeblief zo verder.

Maar de situatie is ernstig. En in noodsituaties moeten de klokken geluid worden.

Mag ik een aantal vergelijkingen maken?
Voetbal
Hoevelen onder ons hebben zich afgevraagd hoe de fraude in verschillende voetbalclubs kon blijven duren? Was er dan niemand die zijn mond kon opendoen?
Steaming
Hoe lang kunnen kleine (?) boefjes en boeven onze straten en pleinen onveilig maken? Wie van ons durft tussen te komen? Wie van ons durft de situatie voldoende aankaarten? (In deze pleit ik zelf schuldig)
Dioxinecrisis
Hoelang waren de Verkests en anderen aan het foefelen met voedingswaren en dieren? Hoevelen waren er op de hoogte? Wie durfde er iets over zeggen?

Iedereen die het dossier kent:
- beseft dat de situatie ernstig is
- weet dat deze situatie al jaren bestaat en reeds aangeklaagd werd, en dat er in twee/drie jaar stil werk, niet of veel te weinig mee gebeurd is
- het was kiezen voor openbaarheid (en het risico lopen om als schukdige aangewezen te worden, wat nu ook gebeurt) of stil blijven (en het risico lopen dat er weer niets mee gebeurt)

Effectief!

Ik heb gekozen, en ik zou hetzelfde kiezen.
Met excuses, maar ik zie dat het werkt.
De afspraken in het operatiekwartier zijn gemaakt.
Er is een nieuwe kans,. Het bougeert, eindelijk.

De stilte van de meerderheid heeft drie jaar niet gewerkt!

Diegenen die mij nu met de vinger wijzen zeggen dat dit ook zonder openbaarheid het geval zou geweest zijn. Sorry, maar dat geloof ik niet. Dezelfde raadsleden van de meerderheid hebben drie jaar gehad om er in stilte aan te werken. Waar waren ze dan?

donderdag, april 20, 2006

Het Nieuwsblad - Sociale spanning stijgt in Stedelijk Ziekenhuis

Artikel in het nieuwsblad van 20 april 2006
Het Nieuwsblad - Sociale spanning stijgt in Stedelijk Ziekenhuis

dinsdag, april 18, 2006

Waarom openheid nodig is in dit dossier

In (semi) medische termen

De problemen in het stedelijk ziekenhuis zijn een beetje zoals een abces. Eerst moet het abces open gesneden worden zodat alle opgebouwde druk en spanning eruit kan. Het moet ook open om zicht te krijgen op de achterliggende problemen (die de ontsteking veroorzaken). En tenslotte moet het open om de oorzaak op een goede manier te kunnen aanpakken. Pas als de ontstekingsbron weggenomen is kan alles weer gesloten worden.

In politieke termen

De problematiek is door de hoofdverplegers op bestuursniveau gebracht. Diegenen die zich bedreigd voelen zullen er alles aan doen om het daar zo vlug mogelijk weg te halen. Ze proberen het dan weg te duwen in werkgroepen, commissies en procedures, die uiteraard zo geheim en stil mogelijk moeten gehouden worden. Om dan op de bestuursorganen "het leven is mooi" te kunnen zingen. De enige manier om ervoor te zorgen dat dit probleem blijvend aangepakt wordt is openbaarheid.

zondag, april 16, 2006

Eerste analyse over het stedelijk ziekenhuis

Een eerste analyse over de toestand in het stedelijk ziekenhuis leert me het volgende:

De problematiek van het taalgebruik en het gebrek aan respect wijst op het eerste zicht op een conflict tussen dokters en verpleging. Als dit het enige probleem zou zijn. Dat is het op zich zeker al erg genoeg, maar dan zou de oplossing relatief simpel kunnen zijn. De dokters dienen terecht gewezen en de kous is daarmee af.

Volgens mij is het bovengenoemd probleem echter zeker ook, of misschien vooral het probleem van een falend beleid. De in de brief aangehaalde problemen bestaan immers reeds jaren in het stedelijk ziekenhuis. Getuige daarvan de brief van dezelfde hoofdverpleegkundigen van een aantal jaren terug. We kunnen het probleem het best omschrijven in volgende termen:
  • te weinig organisatie
  • te weinig management
  • te weinig middelen
  • te weinig personeel
In een werkomgeving met een veel te beperkt, weinig onderbouwd en niet gestructureerd management (dit is door de algemene directie zelf erkend) slaagt men er niet in om een vlotte werkorganisatie op poten te zetten. Als daarbovenop een structureel tekort aan plaats (in het operatiekwartier, op de afdelingen, op intensive care, of gewoon opslagruimte voor materiaal en archief) en personeel komt dan krijg loopt iedereen op zijn tenen.

De economie bepaalt de zeden.

In dit geval bepaalt de werkomgeving (tekort aan organisatie, management, personeel, plaats en middelen) de zeden (taalgebruik, gebrek aan respect, stress, niet nakomen afspraken).

Conclusie:

Ik weet niet of we op de optimalisatiestudie kunnen wachten. Er moet dringend ingegrepen worden in het management, het beheer van het stedelijk ziekenhuis. Daar ligt de knoop.

donderdag, april 13, 2006

Brief van hoodverpleegkundigen

Gisteren, woensdag 12 april 2006, bezocht een grote delegatie (volledig?) hoofdverpleegkundigen het beheerscomité van het stedelijk ziekenhuis. Een aan duidelijkheid niets te wensen overlatende brief (dd 4/4/2006) werd voorgelezen. Deze brief is sinds vandaag 13 april 2006 ter beschikking op alle verpleegposten van het stedelijk ziekenhuis. Een aantal "rauwe en tragische" toestanden wordt aangeklaagd, men heeft het over excessen, onwelvoeglijke omgangstaal en schuttingtaal, een gebrek aan respect, desinteresse van het medisch korps en onwil van de algemene directie.
Er werden een reeks duidelijke en concrete eisen geformuleerd. En er wordt ten slotte met actie gedreigd.

Deze brief/actie kwam verwacht en onverwacht. Verwacht omdat ik door een aantal contacten met verpleegkundigen aanvoelde dat er nog steeds van alles broeide. Onverwacht omdat ik in opvolging van een vorige brief (twee/drie jaar geleden) enkele maanden geleden gevraagd had wat de stand van zaken was op deze terreinen. Toen kwam er antwoord (ik heb het op papier) dat alles in orde was.

Ik ben daarin ontgoocheld. Weeom eerst zeggen en schrijven dat alles opgelost is. Waarom eerst zwijgen en nu spreken?

Al begrijp ik tegelijk de aartsmoeilijke situatie van de directie nursing. Enerzijds als hoofdverantwoordelijke en woordvoerder van het verpleegkundig departement, daarbij ter verantwoording geroepen door het verpleegkundig personeel. Anderzijds als lid van directiecomité moet hij een consensus, of wat van bovenaf gedicteerd wordt uitvoeren. Zo zit hij bij momenten tussen hamer en aambeeld.

Dat hij (en het is niet de eerste keer) en met hem de hoofdverpleegkundigen nu toch de moed (die is zeker nodig) opbrengen om dit dossier in deze duidelijke bewoordingen aan te kaarten siert hen enorm. Het zal hen immers (vroeg of laat) niet in dank afgenomen worden. Ik hoop dat de leden van het beheerscomité die gisteren eendrachtig de eisen van de verplegers ondersteunden ook de moed en de volhardendheid opbrengen om de klokkenluiders (Dany en de hoofdverpleegkundigen) te beschermen. Ik zal in elk geval mijn uiterste best doen om mee op te nemen. We hebben één krachtig wapen: de openbaarheid.

Maar er zijn minstens drie spelers: de verpleging, de dokters en de directie. De directie kan ik behoorlijk goed inschatten. Ze hebben in elk geval alle tijd gehad om me te overtuigen en ze hebben het niet gedaan. Met de dokters moet het gesprek nog beginnen. Ik ben al jarenlang vragende partij voor een gesprek. Het wordt me op het beheerscomité telkens belet. Waarom? Woensdag heb ik er weerom om gevraagd. Weer werd het weggewuifd.

De enige oplossing is nochtans communicatie. Spreken met en luisteren naar de verpleging. Spreken met en luisteren naar de dokters.

En om het probleem levend te houden heeft het ook nood aan openbaarheid. Daarom dit scorebord "voor een beter stedelijk ziekenhuis Roeselare" (zie boven) waarop ik live de stand van zaken in dit dossier wil brengen. Het zal ook functioneren als een meldpunt.